De ondergaande zon

Toen ik gisteravond in bed stapte vond ik het echt koud, maar Ruud zou er ook zo instappen, dus dan is het snel warm. In de nacht werd ik wakker van de kou, Ruud lag naast me en die had het ook koud! In het linnenpakket van de rentalverhuurder zitten 2 slaapzakken. 1 Daarvan had ik in een oude dekbedhoes gedaan die ik van thuis mee heb genomen met de bedoeling hem hier te laten. 1 Slaapzak was dus niet genoeg. Ruud heeft de andere slaapzak uit de verpakking gehaald en toen was het nog maar net warm genoeg! 2 Dagen terug lagen we alleen onder een laken, zo kan het hier gaan.

Vanmorgen de kachel aangezet, toen werd het al rap warm, zeker toen de zon naar binnen scheen. Maar het was buiten nog behoorlijk fris dus ik vertikte het om in zo’n koude camping douchehok te gaan douchen en heb lekker in de verwarmde rental gedoucht.

9 Uur waren wij klaar voor vertrek, eerst nog bij het kantoor  van de camping langs want daar kon je koffie meenemen voor onderweg. Nu wil het geval dat ze ook sieraden verkopen en ik al een tijd vlas op een leuke ring omdat ik die, nu ik niet meer werk, eindelijk kan dragen. Ze verkopen daar zilveren sieraden gemaakt door Indiaanse zilversmeden. Ik vond verschillende ringen leuk, maar de goede maat zat er eigenlijk niet tussen. Ik vroeg de jongen die ons hielp of hij de betekenis van de symbolen wist. Van de symbolen van het Navajo volk wist hij veel en hij pakte een ring op met verschillende steentjes in verschillende vormen, die zo ingelegd waren dat het geheel vormt. Het symbool is dat heel veel verschillende mensen, met verschillende karakters, zoals in een familie, toch 1 geheel kunnen vormen. Ik pas hem en hij zit als gegoten....... Het moest zo zijn, het was wel de duurste......

Het zonnetje scheen, de wind was aanmerkelijk minder, de kachel op een laag standje en genieten van het uitzicht. Wij reden door een reservaat, Navajo, veel verwaarloosde, armzalige huisjes met veel rotzooi en oude troep er omheen. Maar gelukkig ook de betere wijken, waar mensen wel een kans hebben gevonden/gepakt om wat van hun leven te maken.  Nog een reservaat, dit keer van de Hopi Indianen, en hetzelfde verhaal, 2 verschillende lagen van de bevolking lijkt wel.

We stoppen bij een mooie rest Area, voor een bakkie. Het was nog niet echt warm, maar wel lekker om buiten te zitten.

En weer verder, onderwijl route 66 nog steeds volgend. Wij komen bij Flagstaff, waar wij boodschappen gaan doen. Jullie zullen wel denken, wat doen ze veel boodschappen. Maar als de Rental van de stroom af is wordt de koelkast niet echt koud meer en de vriezer vriest dan niet meer. En met de warmte die wij hier al meegemaakt hebben kun je dan niet al teveel inkopen. Dit keer ingekocht voor 3 dagen, want de rental staat 3 dagen stil. Ook nog even getankt, en afgesproken te stoppen op een leuk plekje om te lunchen.

Leuke plekjes zat, maar je kunt er niet stoppen...... Uiteindelijk waren wij er bijna. Dan eten we zo wel op de camping.

De camping hadden wij een paar dagen terug gereserveerd, omdat in die omgeving de plekken snel bezet zijn. Onze ervaringen met de ontvangsten op campings hier in the USA is alleraardigst. Mensen zijn vriendelijk, behulpzaam en houden er duidelijk van om met mensen om te gaan. Hier is dat anders. Er stonden 3 dames die met elkaar in gesprek waren, keken amper op toen wij binnen kwamen en gingen gewoon door met hun gesprek. Toen dat afgerond waren werd er nog niet begroet maar alleen maar een kort “ can i help you?” Ze wilden zo snel mogelijk van ons af. Douchen gaan we in de rental doen, kost 2 dollar per keer, ook nog niet eerder meegemaakt, en dat terwijl de camping gemiddeld duurder is dan onze andere ervaringen met andere campings hier.

Rond 6.00 uur zijn we naar het gehuchtje hier geheten Tusayan gelopen, de camping ligt aan de rand van het plaatsje. Daar zijn verschillende opstapplaatsen voor de pendelbus. De pendelbus is gratis, dat zijn alle pendelbusje voor alle natuurparken in de USA. Als je eenmaal een jaarkaart hebt gekocht van 80 dollar, ben je daarna overal vanaf. De bus reed ons het park in. Wij stapten op het centrale punt uit om op de volgende lijn te stappen die ons naar ons doel bracht, Yaki point, om daar de zon onder te zien gaan. Wij stappen daar uit de bus en lopen naar de rand waar hij moet zijn, en ja hoor, daar is hij..... The Grand Canyon. Het is net of je alles vanachter glas ziet, of het niet echt is. Het is zo overweldigend mooi en onwerkelijk. De kleuren zijn ongelooflijk, en zo met het licht van de ondergaande zon veranderd het ook nog steeds.

Rood, geel, oranje, lila, grijs, groen, bruin..... en dat in alle tinten en alle combinaties. Maar wat ons ook zo opviel was de stilte, zoveel ongelooflijke stilte die uit die ENORME ruimte die aan onze voeten lag kwam. Om ons heen waren mensen aan het praten, zochten naar het mooiste plekje om hun foto’s te maken, en toch was het stil, grenzeloos stil.....

De wolken werkten niet echt mee, op het moment dat de zon onderging zat de zon achter de wolken. Maar dat deed aan het ongelooflijke schouwspel niets af.

Wij zochten het pendelbusje weer op, het werd rap donker en hartstikke koud. Bij de halte troffen wij Hollanders uit Dordrecht, kermisexplotant (touwtje trekken, ballen gooien en oliebollen). Hartstikke leuke mensen waar wij meteen een klik mee hadden, dus al kleppende vort terug naar Tusayan. Daar gingen zij naar hun hotel en wij naar de camping waar wij nog moesten eten.

Het was mij het dagje weer wel...... Maar goed dat ik alles opschrijf, kan ik later nog eens nalezen hoe onze vakantie was hahahah.

Als wij weer WIFI hebben volgen de foto’s.