Peer

Peer is een verhaal apart.

Peer is een plaatsje vlak over de grens in België, en buiten dat kleine stadje wordt jaarlijks een bluesfestival gehouden.

De eerste keer dat ik daar kwam zal zo’n 32 jaar geleden geweest zijn.

Ik woonde nog met de kinderen in Leerdam en maakte deel uit van een ontzettend leuke groep vrienden die een aantal zaken gemeen hadden, wij hielden van een feestje en the blues!

Mijn vriendinnetje Caroline en ik waren uiteraard ook van de partij, wij sliepen dan in een tent en aten een weekend lang rotzooi, zaten al ruim op tijd aan de alcohol en genoten van de muziek.

Grote namen hebben wij daar voorbij zien gaan.

Ook in het dorp was het feest, mensen hadden in hun garage de frietpan opstaan en schnabbelden wat bij, de plaatselijke kroegen konden het eigenlijk niet bijbenen, dus toptijden voor de locale economie.

Veel motorclubs waren aanwezig, op de hoofdweg van het dorp werden achterbanden gerookt, stunts gedaan, geen helm op, kortom Born to be wild.

Wij zaten in het dorp bij het café van POL kip en hadden al snel Hasseltse koffie ontdekt, een koffielikeurtje warm gestookt en slagroom er op.

Caroline en ik hadden die al heel snel ontdekt en waren regelmatig aangeschoten en enorm lollig ( vonden wij zelf) van de Hasseltse koffie, dansten op straat, schoven bij iedereen aan en hadden de grootste lol.

Als de anderen niet naar Peer gingen, dan gingen wij saampjes, Peer was ONS ding.

Het laatste jaar dat wij samen gingen was Caroline ziek, een longontsteking, van de huisarts mocht ze wel naar Peer, maar niet in een tent. We huurden een B&B, namen stoeltjes mee en hadden evengoed een fijn weekend.

De longontsteking bleek kanker te zijn, mijn soulmate en maatje is er niet meer.

Jaren ben ik niet geweest, tot een aantal jaren terug met mijn lief.

Wij gaan dan steevast naar POL Kip, drinken Hasseltse koffie, toasten op Caroline en ik huil….

Toen kwam corona en het festival raakte failliet.

Er werd een reddingsactie op touw gezet, ik heb 2x gedoneerd, 1x uit naam van Caroline en 1 x uit naam van mijzelf. Onze namen staan afgedrukt op de muur met donateurs, is mijn maatje er toch een beetje bij…….

Ruud en ik kwamen gistermiddag mooi op tijd op het terrein in Peer aan.

We hebben water getankt op een camperplaats hier vlakbij, en afgesproken dat wij maandag het vuile water bij ze lozen, voor een tientje geen sores.

De overbuurman is een gezellige Belg in een oldtimer caravannetje. Zijn vrouw is ziek, Corona, dus hij is alleen. Hij probeert zijn overbodige tickets te verkopen, maar dat lukt niet erg.

Na een wijntje/ biertje en mijn meegebrachte zelfgemaakte maaltijdsalade ( de Belg at gezellig met ons mee) gingen we naar het muziekterrein.

Zoals alles, gaat ook dit festival met de tijd mee, dure eettentjes, geen klapstoelen meer mee, geen etenswaren mee, wel 2 podia en picknickbanken

De 1e act was Ian Siegel, in de band speelde een mondharmonica speler die Ruud en ik al eerder zagen.Ian kwam na 2 nummers pas op en ging na 2 nummers alweer achter de schermen, wij geloofden het ook wel en gingen een rondje terrein doen.

Wij vonden de namen van Caroline en mij op het canvas en raakten  even later met een leuk stel in gesprek.

Toen de tent weer in voor deWolf, een 3 koppige band, jonge knullen, een drummer toetsenist en gitaar die een energie en enthousiasme hebben die je niet vaak ziet. Fabelachtige muziekanten met alleen maar eigen nummers. Bleusrock met hier en daar een jaren 60 sausje , soms leek ik Led Zepplin te herkennen.

Na dit geweld een frietje gegeten en van buiten de tent een Bruce Springsteen coverband even aangehoord, maar al rap geloofden wij het wel.

Toen wij op bed lagen hoorden we de nep Springsteen op de achtergrond galmen.