Zompig...
12 mei 2019 - New Orleans, Louisiana, Verenigde Staten
Toen wij gisteravond gingen slapen regende het flink, en het onweerde ook. De hele nacht door Werd ik Regelmatig wakker van de klappen en de lichtflitsen. Rond 5 uur ging het zo tekeer dat ik het niet meer vertrouwde en uit bed ging om een koppie thee te drinken. Ik keek uit het raam en ....wij stonden als een eiland in het water......en het regende maar door en het regende maar door. Het water stond bijna tot aan de instapplank van de camper..... Ruud kwam er inmiddels ook uit en daar zaten we dan, naar onze eigen New Orleans mini overstroming te kijken om een uur of half 6. Er kwam een float warning op de mobiel binnen (ik ben nog nooit zoveel gewaarschuwd als deze 1e week Amerika)
Het werd licht en gelukkig nam de regen af, Ruud ging op blote voeten buiten poolshoogte nemen, wij stonden op het laagste punt van de camping.....
Op weg naar de douche....
Eerst maar ontbijten en op blote voeten naar de douche om te douchen, inmiddels stond een pomp ons natte deel leeg te pompen.
Om 9uur stond het pendelbusje van de camping klaar (mooie service), regenjasjes gekocht in de campingwinkel want het regende nog steeds, en het busje bracht ons, met de mede- kampeerders, naar het bruisende centrum van New Orleans.
Eerst een stukje langs de Missisippi gelopen en zo’n grote raderboot op de foto gezet, daarna het French Quarter in, wij hoorden goede live muziek, dus daar eerst een bakkie doen, het begon al goed.
Toen de markt over die vol ligt met toeristisch spul, zoals sieraden, snoepgoed, T shirts, sjaaltjes, schilderijtjes en meer van die bende. Daarna de winkeltjes langs, daar dezelfde herrie maar dan duurder.
Rond 1.00 uur stonden wij op het afgesproken punt waar een bus langs kwam die ons en nog meer mensen meenamen voor een rit van 45 minuten naar een plaats waar bootjes op ons stonden te wachten om ons mee te nemen de moerassen in. We zaten nog maar net in de boot toen de eerste krokodil zich al aanmeldde, zo gewent om gevoederd te worden dat hij eigenlijk aan het bedelen was..... Zo kwamen wij nog meer krokodillen tegen, duidelijk gewend om gevoerd te worden. Ze zijn niet zo groot omdat jagers het een uitdaging vinden om grote krokodillen af te schieten dus ze komen er niet aan toe om groot te worden. Hier proberen ze nu wat aan te doen maar Amerikanen geven dit soort hobby’s niet zo makkelijk op.
De jongen die de boot bestuurde was opgegroeid in dit moeras, vertelde veel en had leuke Amerikaanse humor. De tijd vloog om, wij genoten intens van al die variatie in bomen en planten, de geuren en de mensen om ons heen.
Op een gegeven moment stopte de boot en riep onze gids keihard “ Kevin”!!!
En daar was Kevin, duidelijk gewend om gevoerd te worden en wachtend op de bootjes toeristen die onafgebroken voorbij komen.
Kevin
Kevin kreeg de meest bizarre dingen te eten, wordt, marsh mallows, maar gelukkig ook maïskorrels, net wat de gids zelf meenam.
Ook 2 racoon’s waren van de partij, zij durfden niet zo dicht bij de boot te komen maar pikten wel de toegegooide maïskorrels op uit het water.
Daar tussendoor dobberden nog 3 krokodillen die hoopten ook wat eetbaars mee te pikken, inmiddels hadden wij er al een aantal gezien dus dat begon al gewoon te worden......
Het weer was ons gunstig gestemd trouwens, de regenjasjes hebben wij niet nodig gehad! Het werd warm en de zon scheen met grote regelmaat.
Na de boottocht werden wij weer netjes in de stad afgeleverd en begonnen wij trek te krijgen, onze meegebrachte bammetjes waren op maar de prijzen zijn daar hysterisch, 2 koppen cappuccino voor 9 dollar!
Wij vonden een pizzeria iets buiten het toeristische centrum en hebben een verrukkelijke pizza gegeten, buiten aan een tafeltje. Wij raakten daar nog aan de praat met een oud-muzikant, hij had met BB King, Michel Jackson, Diana Ross en meer grote namen gespeeld.
Overal kwam muziek vandaan, live muziek wel te verstaan, met name blues en jazz. Wij liepen een rondje door de straten met cafe’s en luisterden dan even buiten en liepen dan verder. Er waren 2 cafe’s waar een band speelde die wij meteen goed vonden klinken. Een van die cafe’s is het BB King café, maar daar moest je betalen om binnen te komen en de prijzen voor een drankje waren niet normaal, dat past niet bij ons en past niet bij blues.
Terug naar die andere band, zaal bijna leeg, maar een band die ongelooflijk de sterren van de hemel speelde, een gitaarband die nummers speelde van Stevie Ray Vaughen, Pink Floyd, Santana, Beatles, Jimmie Hendrix enz enz.
Jongens van rond de 30 met ongelooflijk veel energie, geen stilte tussen de nummers, ze lieten ze gewoon in elkaar overlopen. 3 strakke gitaren, een goede drummer met een dubbele basedrum en een toetsenist waarvan de vader gitaar speelt, zijn moeder zingt, zijn oom Aron Nevile heet (en is), dus je begrijpt een ongelooflijk talent.
Wij raakten aan de praat met die jongens en Amerikanen vragen altijd meteen waar je vandaan komt, zij verwachten dan een andere staat. Maar als je uit Europa blijkt te komen en het is nog Holland ook, dan ben je extra bijzonder. Het was tof, supertof. Ze speelden een nummer van Stevie Ray special voor the friends from Holland!
Maar wij waren bekaf inmiddels, het was een lange enerverende dag geweest, kijken of de rental al droog stond.... Taxi geregeld, een Pakistaan die vanaf zijn 24e in the USA woont en 3 studerende kinderen heeft, mooie gesprekken hebben wij inmiddels met taxichauffeurs gehad over politiek, kinderen, kleinkinderen, muziek, alles en nog wat.
Rond h
half 2 lagen wij plat, WAT een dag............
(Foto’s van de band volgen nog)
Ik geniet ervan .