De muur.

Nogmaals het wekkertje op 7 gezet, maar ik was een uur eerder al klaarwakker. Heerlijk om dan zo met een bakkie thee naar buiten te kijken en konijntjes voorbij te zien huppelen. Toen meneer Ruud op zijn 2 voetjes stond was het ontbijt al gefikst.Terwijl wij zaten te ontbijten wees Ruud naar buiten en daar kwam warempel een prairiegrond voorbij jakkeren, duidelijk op zoek naar de vuilnisbakken. Het dier is een slag groter dan een vos, maar ik vind hem er wel veel van hebben. Helaas was ik te laat voor een foto....

Op deze camping is geen douchegelegenheid, dus voor het eerst in de camper gedoucht wat uitstekend beviel.

Wij vertrokken om 9 uur en hoopten, tegen beter weten in, dat het dessert museum al open zou , maar helaas, dat duurde nog een paar uur (wel rende er net een roadrunner voorbij toen wij aan kwamen rijden). Zo lang wilden wij niet wachten, eerst maar tanken voor wij Tuson verlaten. En dat viel niet mee.Met zo’n groot bakbeest een tankstation binnen rijden is al een uitdaging, sta je eindelijk voor een pomp, is hij out off order..... verder is daar geen ruimte, dus maar doorgereden, op naar de volgende pomp, hele pomp is out off order door een computerstoring. Bij de 3e pomp is het gelukt. Ik kan je verzekeren dat je niet midden in de woestijn zonder peut wil komen te staan, dus we willen echt met een volle tank vertrekken

Zo al met al heeft die grap een uur gekost, dus rond een uur of 10 waren wij echt op weg.

En weer veel woestIjn... Wij verlieten California om Arizona in te rijden. Niet daadwerkelijk veel verschil, alles woestijn, alleen zijn hier de wegen wat beter.

Ik zal nooit meer klagen over de Nederlandse wegen, wat zijn die hier slecht. En je mag er gewoon met 120 overheen, waar je in Nederland met waarschuwingsborden erbij, 70zou mogen.

Opvallend veel zandhozen, je ziet er altijd wel een paar, als ze dicht bij de weg zijn moet je uitkijken voor rukwinden, zeker met zo’n windvanger als waar wij in rijden, en rap je raam dicht anders zit je de rest van de dag zand te knarsen.

De reis ging voorspoedig, lunchen langs de snelweg en zo nu en dan even stoppen voor wat drinken.

Lunchen langs de weg.

We arriveerden mooi op tijd in El Paso waar wij eerst de camping opzochten. Daarna op zoek naar de muur en dat was even zoeken, er staan wel borden dat je de grens naar Mexico nadert, maar geen borden die je naar de muur verwijzen als toeristisch object. En net toen wij het op wilden geven zag ik hem, als een lint door het landschap, over de bergen en over het lagere land. Wij reden die richting op en konden zo naar de muur rijden. Wij werden door 3!!!!! Border securety’s auto’s gevolgd die waarschijnlijk ingeseind waren door een helikopter die daar rondcirkelde want zij waren er ineens.

We hebben foto’s gemaakt en de auto’s bleven op afstand, toen zij ons goed geobserveerd hadden Zagen ze wel dat ze van ons geen problemen hoefden te verwachten en reden weer verder.

De muur van Trum/Obama

Het werd etenstijd, en volgens mijn schoondochter is de enige fastfood keten die nog redelijk verantwoord is een taco tent. En ze heeft gelijk, wij hebben lekker gegeten bij Taco Bell.

Het eten in the states is bizar slecht. Zelfs het brood is gezoet, we hebben iets gevonden wat een beetje minder zoet smaakt maar ik wordt er soms bijna misselijk van. Frisdrank is niet te nassen, nog veel zoeter dan bij ons. Sap is ook zoeter, en net als melk in van die grote gallon tanks, een gallon is bijna 4 liter. Alles is groot en in grote hoeveelheden. Het meest bizar vind ik wel dat heel veel mensen met een grote plastic bak (ook een gallon) met daarin gemalen ijs overgoten met een zoete stroop in diverse smaken met daarop een deksel met daarin een extra breed rietje in hun armen benzinestations of supermarkten verlaten en als een grote baby slurpend aan dat rietje zichzelf aan een suikerverknettering helpen. Normale smaken zijn bijna niet te krijgen, zelfs koffie moet naar chocolade, mandarijn of kaneel smaken. En neem van alles alsjeblieft een small, anders krijg je het echt niet op.

Op de campings zie je geen mens, ze trekken zich allemaal terug in ENORME campers of caravans met geblindeerde ramen en de airco aan. Je staat hutje mutje naast elkaar op een soort veredelde parkeerplaats met stroom, water en afvoer, je sluit het hele zooitje aan en het is net off je thuis bent. Onze 10 meter kar is echt maar een pover/schamel dingetje tussen al die rijdende bungalows met uitschuifmuren.

Goddank is de peut niet duur, met die V10 van 10 meter is je tank snel leeg. Loodvrij is hier 76 cent per liter, dus dat maakt het allemaal te overzien.

De Amerikanen zijn wel aardig, of het nou voor de vorm is of gemeend, daar ben ik nog niet achter, maar het is net of ze mijn humor wel waarderen en ik voel me wel prettig bij ze. Heel veel Mexicanen wonen hier in de zuidelijke staten, er zijn veel Mexicaanse artikelen te koop in de supermarkt en armere wijken waar hoofdzakelijk Mexicanen wonen. 

Van de steden had ik bepaalde verwachtingen, geromantiseerd door films en liedjes, maar dat valt tegen. Woonwijken, en van die shoppingmalls aan de buitenrand zoals Lelystad ook heeft. Mooie oude centrums of cultuur kun je wel vergeten, Amerika heeft weinig geschiedenis. Of het moeten die Indianen zijn die een reservaat toegewezen hebben gekregen in de dorre woestijnen zoals die waar wij de afgelopen 2 dagen doorheen reden en waar niks mee te beginnen is. Ze hebben zich toegelegd op het verkopen van toeristische rommel zoals  dekens, poncho’s, dromenvangers en sieraden. Wij zijn niet gaan kijken, ik vind het te pijnlijk.

Inmiddels hebben wij door California, Arizona, New Mexico gereden en zijn nu in Texas. Morgen weer verder.

Foto’s opladen lukt niet erg omdat wij hier trage WIFI hebben, die zijn jullie nog tegoed.