SAN Marino

Na de gebruikelijke rituelen ging Ruud Soestdijk een wasbeurt geven en ik zou even naar de supermarkt. 800 meter verderop, 16 minuten lopen….

Maar SAN Marino is een berg, de camping staat vrij laag op de berg en de supermarkt een stukje hoger. Wij Nederlanders zijn geen klimgeiten, dat heb ik duidelijk weer eens ervaren.

In de supermarkt hadden ze van die kleine boodschappenkarretjes, klein, hoog met een soort tas er in.

Het eerste dat ik inlaadde was een grote fles bruisend water. Een stukje verder sta ik bij een schap te kijken en pleurt dat karretje om omdat hij uit balans was door die fles. Het karretje valt tegen mijn enkel wat even verrotte zeer deed maar dat zakte wat af dus ik probeerde het te negeren en ging verder met de boodschappen.

Maar het bleef maar pijn doen, toch een kijken, ja hoor, een enorme bloeduitstorting, verdorie.

Met een tas vol boodschappen liep ik de berg weer af, dat loopt wel makkelijker als erop maar de wegen zijn daar niet best dus er ligt veel grind dus ben je bang op je kanis te gaan. Mijn enkel gaat steken, ik kijk nog eens, een hele bloedbult erop. Vrij dramatisch allemaal…..

Bij Soestdijk aangekomen eerst maar eens ijs erop, pootje omhoog en bijtrekken. Ruud heeft het op mijn aanwijzingen ingezwachteld en toen ging het weer…

Na de lunch onze spullen gepakt en naar het bushokje voor de camping. Al rap kwam de bus, tickets hadden we al bij de receptie gehaald, en die bus sleurde ons met een noodgang door haarspeldbochten en over kuilen de berg op.

In het oude middeleeuwse centrum stapten wij uit. Wij ( met name ik) wilden 1 van de die torens op en dat was een ENORME klim.

Via schuine straten omhoog en via veel, heel veel trappen. Regelmatig hielden wij even pauze. Op een gegeven moment zaten we op een bankje voor een tassenkraam. Ik vertelde de man dat wij Hollanders zijn en alleen maar plat gewend zijn, hoever is het nog? vroeg ik hem.

Nog zo’n 20 meter, maar als ik een tas kocht droeg hij mij wel…..

Ik zei hem dat hij daar spijt van zou krijgen 😏

Uiteindelijk hadden wij de ingang van de 1 e toren bereikt, maar dan ben je ernog niet, dan moet je daar ook nog omhoog….. Jeetje WAT een klim!!!!
Maar het uitzicht is prachtig, je kijkt tot voorbij Rimini naar de Adriatische zee, en het vrij vlakke land daar tussenin in vele kleuren en patronen.

Wij hadden wel een drankje verdiend en vonden een superfijn terrasje met een prachtig uitzicht, het rook er naar Jasmijn en de stoelen zaten prima.

3 drankjes verder werd het tijd om de laatste bus (18.05) te halen, die ons al schokkend en bonkend naar de camping bracht.

Daar liet Ruud de wasmand vollopen met koud water waar ik mijn voeten in liet zakken, heerlijk!!!
Rugleuning achterover en ik heb een uur liggen pitten….

Om 21.00 aten wij pas, maar wat maakt het uit, het is vakantie 😉